PERSKI PODMUCH

Gilani podniósł do oczu lornetkę. Dym gęstniał z każdą sekundą, pułkownik nie był w stanie dojrzeć, jak wygląda sytuacja na samym skrzyżowaniu. Uderzył pięścią w pancerz i po chwili zeskoczył na czarny od popiołu bruk. Przeszedł na drugą stronę ulicy, nie zważając na coraz bliższe odgłosy eksplozji. Kilkunastu żołnierzy przebiegło obok niego, nawet nie zwracając uwagi na samotnego wędrowca. Umorusani od stóp do głów targali ze sobą przenośne zestawy przeciwpancerne Toofan. Gilani zobaczył przed sobą niewysoki budynek i drabinę prowadzącą wzdłuż ściany na dach. Bez namysłu przypiął krótkofalówkę do kamizelki i zawiesił na szyi lornetkę. Wspiął się na dach i przykucnął przy niskim murku chroniącym transformator. Wyjrzał w stronę skrzyżowania.

            Piekielny kocioł. Pułkownik nie mógł określić tego widoku inaczej. Ponad setka ludzi i kilkanaście pojazdów okopanych wśród gruzów bez ustanku waliło ze wszystkich rur do zbliżających się amerykańskich pojazdów. Mobarezy pluły pociskami, raz po raz posyłając podkalibrową śmierć prosto w stalowe monstra na gąsienicach. Amerykanie nie zostawiali tego bez odpowiedzi. Na oczach Gilaniego jeden z ostatnich wciąż sprawnych czołgów dosłownie zniknął w tumanie jasnego od płomieni dymu. Po chwili kilku żołnierzy zostało ściętych z nóg celnymi seriami z broni maszynowej. Kolejne punkty oporu milkły przygniecione ogniem nacierających Amerykanów. Gilani starał się policzyć przeciwnika. Widział przynajmniej dwadzieścia pojazdów bojowych i kilka czołgów. Piechota rozsypała się w mniejsze grupy, które wzajemnie się osłaniając, przeskakiwały od osłony do osłony pod czujnym okiem operatorów działek. Irańczycy nie mieli najmniejszych szans. To było samobójstwo. Zanim pułkownik wrócił na drabinę, spojrzał jeszcze na dach oddalonego o kilkanaście metrów budynku. Snajper wyposażony w potężny karabin Steyr HS.50 kalibru pół cala co chwila przeładowywał i naciskał spust, wzbijając chmurę kurzu. Pociski nie mogły zaszkodzić Strykerom i Abramsom, ale to, co robiły z siłą żywą, jeżyło włosy na głowie. Amerykanie padali na ziemię jak rzucone o ścianę szmaciane lalki. Pociski odrywały ręce, nogi, trafiony w twarz podoficer podrywający swoich ludzi do kolejnego skoku dosłownie stracił głowę. Czaszka trafiona pociskiem rozprysnęła się jak arbuz. Nim snajper oddał kolejny strzał, na dach spadło kilka pocisków moździerzowych. Strzelec wyparował w różowej mgiełce.