SZTURM STRACEŃCÓW. ODLEGŁE RUBIEŻE

Zmieszany smród spalenizny i prochu wdzierał się do bunkra każdym nieosłoniętym jeszcze otworem. Obsada, ciągle roztrzęsiona od grzmiącej całą potężną siłą artylerii, gapiła się w otwory strzelnicze. Na zewnątrz za wąskim pasem potrzaskanych zasieków i min wisiała gryząca chmura. Wiatr jakoś nie śpieszył się, żeby przegnać ją precz i odsłonić kryjących się wrogów.

Sierżant Waligórski i pozostali Polacy doskonale wiedzieli, że nieprzyjaciele tam są. Idą, skradają się w półmroku poranka, kryjąc się za dymem. Tym razem byli ostrożniejsi, uważni i powolni.

Spodziewali się oporu. Nie tak jak za pierwszym razem, kiedy strzelali krótko i weszli jak na paradę przez rozbity mur, nie mając pojęcia, co zastaną.

Teraz też nie wiedzieli wszystkiego. Nie dotarli wszak nawet do pierwszej linii tego małego cypelka. Posmakowali polskich karabinów z kilku dobrze umocnionych punktów.

Cała reszta, wielkim wysiłkiem ludzkiej pracy i nakładami budżetu, zmieniła się przez ostatnie lata w jeden betonowy konglomerat, skryty pod drzewami przed wścibskimi oczami Niemców. Na wroga czekały magazyny, szpital i umocnienia godne zachodnich mocarstw.

Nie wiedzieli tego. Pchali się w pułapkę drugi raz, drugi raz w ciągu trzech dni, sądząc, że potężne działa w czymkolwiek pomogą.

Pierwszy pojawił się wysoki, pochylony szkop w tym swoim dziwnym hełmie.

– Jest – syknął Waligórski, odbezpieczając półautomatyczny karabin Maroszka. – Czekać na rozkaz – powtórzył nie wiadomo który raz.

Za Niemcem wyszli kolejni. Stąpali ostrożnie, szukając w tej sztucznej mgle jakiegokolwiek celu. Przełazili przez powalone, połamane drzewa, obchodzili głębokie, dymiące leje.

Rosły ich całe zastępy. Ci z tyłu targali ręczne karabiny maszynowe i moździerze. Co poniektórzy mieli powtykane w hełmy liście, choć to maskowanie niewiele im pomagało.

Polacy się z nimi bawili, podpuszczali ich bliżej albo porządnie dostali – myślał pewnie niejeden z nich. Obrońcy czekali.

– My pierwsi, zaraz reszta... – instruował Waligórski, choć wszyscy doskonale znali porządek otwierania ognia.

Każdy kolejny krok, metr przebytej przez Niemców ziemi przyprawiał wystraszonych Polaków o szybsze bicie serca. Drżeli, kasłali nerwowo, ale nie spuszczali zamglonych sylwetek z muszek swoich karabinów. Wciskali je niemal do bólu w ramiona, jakby całym ciałem łaknąc rozkazu.

Niemieccy strzelcy, z błyskającymi czasem runami SS, znajdowali się na wyciągnięcie ręki. Już ich było słychać. Klekot ich oporządzenia, kroki, szepty.

Podoficer przysunął szczerbinkę bliżej oka. – Ognia! – krzyknął i wszystko zatonęło w ogłuszającym, metalicznym huku.