WIDOWISKO

Dzień dobry, jestem Adam, kolega Krzyśka.

Tamten ukłonił się.

– Marian Ptasznik. Możemy mówić sobie po imieniu?

Otaksował chłopaka długim, życzliwym spojrzeniem.

– No dobra – zgodził się Thomal, choć wcale mu się to nie podobało.

Skracanie dystansu, do tego tak szybkie, uchodziło płazem tylko określonej grupie ludzi. Ostatnio jednak robiło się modne.

– Chciałeś pytać o…? – Ptasznik cofnął głowę, bacznie mu się przyglądając.

– Pewnie pan… to znaczy, pewnie słyszałeś o tym morderstwie…

„– Kto by nie słyszał. – Grubas przewrócił oczami. – Ględzą wszędzie… Spece pitolone. – Uśmiechnął się kącikiem ust.

Sprawdzał, czy w narzekaniu znajdzie kompana, a wtedy lody ostatecznie zostaną przełamane?

Thomal odwzajemnił uśmiech.

– Zamordowany był antykwariuszem. Handlował różnymi starociami. Krzysiek obracał się w podobnych, jak to nazywam, kręgach. Nie handluje starociami, ale pod wodą… różnych rzeczy się szuka. A potem się je sprzedaje. No i tak kombinuję… – mówił szybko. – Ty też nurkujesz?

Ptasznik prychnął i prawie zakrztusił się kawą.

– Ja?! O Boże! Dobre, dobre. – Zaczął prędko wycierać plamy ze stolika. – Czy ja wyglądam na nienormalnego? Coś ty! Znam Krzysia. Wspólni znajomi.

Zydelski nic nie mówił o swoich znajomych, chyba że się chwalił. A i to w ostateczności. Wchodzenie w jakieś dziwne układy oznaczało duże ryzyko. Ale Thomal uznał, że nie ma nic do stracenia.

– Pomógł mi kiedyś. Bardzo… – Ptasznik zagłębił się na chwilę w najwyraźniej niewesołych wspomnieniach. – A ty? Jesteś policjantem? Tak mówi Krzysiek. – Grubas ściszył głos.

Adamowi zdawało się, że nowy znajomy mu nie dowierza. Sięgnął więc do kieszeni i wydobył skórzany portfel na blachę. Ptasznik wydął usta, ale nie było wiadomo, czy z wrażenia, czy też hamował parsknięcie śmiechem.

– W porządku – powiedział. Podał Adamowi mały szary kartonik.

Na wizytówce widniał napis: MAR-SECURITY. A pod spodem: Marian Ptasznik, prezes.

Adam westchnął, widząc mało wyszukaną nazwę. Ale zaczynało do niego docierać, z kim ma do czynienia.
– Wy się tam w te rekonstrukcje bawicie. Czasem ktoś coś organizuje, trzeba obstawić teren, wiadomo. To służę. – Ptasznik reklamował się z powagą specjalisty.

Adam niewielu widział ochroniarzy podczas inscenizacji bitew i potyczek. Dla oszczędności organizator brał zwykle strażaków ochotników albo w ogóle nikogo, nie zgłaszając takich imprez jako masowych.

– No dobra. To jak mogę pomóc? – Ptasznik splótł palce, wyprostował się i zaczął jeszcze szerzej i jeszcze sztuczniej się uśmiechać.

– Już mówię. – Thomal zrozumiał, że pan biznesmen wyświadcza tylko przysługę Zydelskiemu. – Szukam wszelkich informacji o tym środowisku. O interesach. To znaczy… – irytował go ten nieustępliwy wzrok, para wąskich zielonych oczu wpatrzonych w jego twarz – …na ogólnym poziomie wiemy, co i jak. Skradziono jakieś szable, bagnet, komputer. Ale nie wiemy, kto to zrobił. Nie mamy nic, żadnego punktu zaczepienia. Jesteśmy na tym etapie, że interesują nas wszelkie plotki, które mogą naprowadzić na jakiś ślad.

Wpis z książki: Piotr Langenfeld. „Widowisko”.